Однажды вечером муравей и белка сидели рядом на ветке у двери белкиного дома. Взошла луна. Белка и муравей ели сладкие буковые орешки с мёдом. Они долго молчали. Потом муравей спросил:
Մի երեկո մրջյունն ու սկյուռը կողք կողքի նստած էին սկյուռի տան դռան ճյուղի վրա: Լուսինը դուրս եկավ: Սկյուռն ու մրջյունը մեղրով հաճելի ընկույզ էին համտեսում: Նրանք երկար լռեցին: Հետո մրջյունը հարցրեց.
— Ты никогда не устаёшь от меня, белка?
-Դու երբեք չե՞ս հոգնում ինձնից։
— Я? — переспросила белка. — Нет, что ты.
-Ե՞ս- նորից հարցրեց սկյուռիկը։- Որ, ինչ ես խոսում։
Муравей помолчал, а потом сказал:
Մրջյունը լռեց, իսկ հետո ասաց.
— Это вполне может случиться?
-Դա լռիվ հավանական է։
— Нет, — возразила белка. — Не может. Как я могу устать от тебя?
-Ոչ,- ժխտեց սկյուռիկը։- Չի կարող։ Ինչպե՞ս կարող եմ հոգնել քեզնից։
— Очень даже можешь, — сказал муравей. — От всего устаёшь. Всё на свете надоедает. Тебе ведь надоедают иногда буковые орешки?
-Հավանական է, որ լինի,- ասաց մրջյունը։- Ամեն ինչից հոգնում ես։ Ամեն ինչ աշխարհում հոգնեցնում է։ Քեզ հոգնեցնում են չէ՞ ջարդված ընկույզները։
— Буковые орешки… — повторила белка.
Ջարդված ընկույզներ…-կրկնեց սկյուռիկը։
Она глубоко задумалась, но так и не смогла припомнить, чтобы ей надоели буковые орешки.
Ինքը խորը մտածեց, բայց այդպես էլ չկարողացավ հիշել, որ նրան հոգնեցրել էին ջարդված ընկույզները։
— Но ведь как знать, — подумала она.
– Բայց ինչպես իմանալ, – մտածեց նա։
— Но ты мне никогда не надоешь! — сказала она.
-Բայց դու երբեք ինձ չես հոգնեցնի!- ասաց նա։
— Надо же, — сказал муравей.
-Մի թե,- ասաց մրջյունը։
Долгое время они молчали. Тонкие пёрышки тумана поднимались из кустов и, медленно извиваясь среди деревьев, исчезали в лесу.
Երկար ժամանակ նրանք լռել էին։ Բարակ մառախուղի փետուրները բարձրանում էին թփերի միջով, կամաց շորորվելով ծառերի արանքով, կորան անտառում։
— Я иногда устаю сам от себя, — сказал, наконец, муравей. — Ты — нет?
-Երբեմն ես ինքս ինձնից հոգնում եմ,- վերջապես ասաց մրջյունը։- Դու- ո՞չ։
— А что именно у тебя устаёт? — поинтересовалась белка.
-Իսկ ի՞նչն է կոնկրետ քեզ հոգնեցնում։- հետաքրքրվեց սկյուռիկը։
— Не знаю, — ответил муравей. — Просто устаю. Весь целиком.
-Չգիտեմ,- պատասխանեց մրջյունը։- Ուղակի հոգնում եմ։ Ամբողջովին։
Белка никогда о таком не слышала. Она почесала за ухом и задумалась о самой себе. И когда она продумала о себе довольно долго, то неожиданно и правда устала от себя самой. Странное это было чувство.
Սկյուռիկը երբեք այդպիսի բան չէր լսել։ Ինքը քորեց ականջը և մտածեց ինքն իր մասին։ Եվ երբ ինքը բավականին երկար մտածեց իր մասին, անսպասելի հոգնեց ինքն իրենից։ Տարօրինակ զգացողություն էր։
— Да, — сказала она. — Теперь я тоже от себя устала.
-Այո,- ասաց նա։- Հիմա ես էլ եմ ինքս ինձնից հոգնել։
Муравей понимающе кивнул. Был тёплый вечер. Вдалеке что-то кричала с дерева сова, а высоко в небе висела луна, большая и круглая. Муравей и белка молчали и отдыхали сами от себя. Время от времени они вздыхали, хмурили брови и грызли орешки с мёдом. И только совсем поздно, когда луна уже почти закатилась, они отдохнули и заснули.
Մրջյունը հասկանալով գլուխը կախեց։ Տաք երեկո էր։ Հեռվում ծառի վրայից բուն գոռում էր, իսկ բարձր երկնքում կախված էր լուսինը, մեծ և կլոր։ Մրջյունը և սկյուռիկը լուռ էին և հանգստանում էին իրենք իրենցից։ Ժամանակ առ ժամանակ նրանք հոգոց էին հանում, ունքերը կիտում և կրծում էին մեղրով ընկույզները։ Եվ վերջում շատ ուշ, երբ լուսինը գրեթե գլորվել էր, նրանք հանգստացան և քնեցին։
Բարի Գալուստ Հրաչ Հակոբյանի Բլոգ 